تمرینات کاردرمانی مچ پا برای برخی از کودکانی که دچار مشکلات حرکتی هستند؛ نیاز است. اگر کودکی دارید که مچ پای او نیازمند مداخلات کاردرمانی است؛ در اینجا به شما به صورت کاربردی تمرینات کاردرمانی مورد نیاز را آموزش خواهیم داد. تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.
تمرینات کاردرمانی مچ پا برای مفاصل شل:
برخی از کودکانی که به کاردرمانی نیاز دارند، دارای مفاصل شل هستند. شلی پا باعث می شود سطح اتکای کودک کمتر باشد و کودک هنگام ایستادن با راستای صحیح نایستد. در اینجا نیاز است که گروهی از تمرینات کاردرمانی را انجام دهیم که باعث سفت شدن مفصل مچ پا می گردند.
تمرین تحمل وزن:
یکی از تمریناتی که باعث بهبود ثبات مفاصل شل می گردد، استفاده از تمرینات تحمل وزن (ایستادن) با راستای صحیح است. اگر مفاصل مچ پا خیلی شل هستند، پیشنهاد می گردد، هنگام تحمل وزن از وسایل کمکی مچ پا مانند AFO و یا کفش طبی در هنگام تحمل وزن استفاده گردد.
تقویت عضلات جلوی ساق:
کودک را در وضعیت خوابیده به پشت قرار دهید – پای کودک را بلند کرده و زانو و ران را در حالت خم شده قرار دهید – با یک دست ساق پا را گرفته و با دست دیگر مقاومتی را در برابر پشت پای کودک اعمال کنید – از او بخواهید دست شما را به سمت زانوش فشار دهد. این تمرین را در چند نوبت انجام دهید.
تقویت عضلات پشت ساق ( تاندون آشیل):
مطابق تمرین قبلی کودک را به پشت روی زمین قرار دهید – یک دست خود را در برابر پنجه کودک قرار داده و مقاومت دهید – از او بخواهید دست شما را به سمت پایین فشار دهد. این تمرین را در چند نوبت انجام دهید.
تقویت عضلات ساق در حالت ایستاده:
در کودکانی که توانایی ایستادن دارند، او را روی یک ارتفاع در حالتی که پاشنه ها روی سطح قرار نگیرند؛ به حالت ایستاده قرار دهید – از دستهای کودک بگیرید و از او بخواهید خودش را به آرامی روی پنجه هایش بالا بکشد. این تمرین را به صورت رفت و برگشتی انجام دهید.
پیشنهاد مطالعه: کاردرمانی برای راه رفتن کودک
تمرینات کاردرمانی برای مچ پای سفت:
وجود اسپاستی سیتی، باعث محدودیت حرکتی شده و در دراز مدت باعث کوتاهی عضلات می گردد. اگر این عضلات به صورت فعال و یا غیرفعال کشش های لازم را دریافت نکنند؛ در نهایت باعث دفورمیتی و یا کانترکچر مفصل مچ پا می گردند.
یکی از مشکلاتی که به کاردرمانی مچ پا نیاز پیدا می کند، کوتاهی عضلات پلانتارفلکسوری (گاستروکنمیوس و سولئوس) است. عضلات گاستروکنمیوس و سولئوس در پشت ساق قرار گرفته اند و در انتها یکی شده و تاندون آشیل را شکل می دهند. این عضلات در حرکت پا به سمت پایین نقش دارند. مثلا هنگامی که پدال گاز را فشار می دهیم از این عضلات استفاده می کنیم.
اگر این عضلات کوتاه گردند، کودک هنگام راه رفتن بر روی پنجه ها راه می رود و پاشنه بر روی زمین قرار نمی گیرند. در ادامه نحوه کشش این عضله را در وضعیت های مختلف توضیح می دهیم.
کشش عضلات پلانتارفلکسور به صورت غیر فعال:
از کودک بخواهید که به پشت بر روی زمین دراز بکشد. زانوی او را خم کنید به طوری که ساق و ران زاویه ۹۰ درجه را تشکیل دهند – با یک دست بالای مچ پا و با دست دیگر کف پاشنه را بگیرید و به آرامی به سمت زانو فشار دهید. توجه داشته باشید که دست را در زمان کشش این عضلات نباید بر روی پنجه گذاشت.
کشش عضله پلانتور فلکسور با چمباتمه نشستن:
کودک را در وضعیت چمباتمه در حالتی که پاها به اندازه عرض شانه باز هستند و پنچه ها اندکی به خارج تمایل دارد قرار دهید. پشت سر او بنشینید و با دست های خود زانوهای او را بگیرید. به کودک کمک کنید تا خودش را به جلو متمایل کند و مدتی را در این وضعیت قرار بگیرد دقت کنید پاشنه های او از زمین بلند نشوند و همواره بر روی زمین قرار گیرند.
اصول کشش عضلات:
- هیچ وقت عضله را بیش از حد نکشید – هر عضله را تا آستانه ی تحمل کودک مورد کشش قرار دهید.
- عضلات سفت را به آرامی کشش دهید و از کشش عضله با سرعت زیاد بپرهیزید؛ زیرا باعث مقاومت عضله می شود.
- دقت داشته باشید که مفصل به خوبی ثبات داده شود و در آن هیچ لغزش یا چرخشی رخ ندهد.
- به عنوان یک قاعده ی کلی هر عضله را به مدت ۳۰ ثانیه کشش دهید – بعد از آن مدتی را حدودا ۳۰ ثانیه به عضله استراحت داده و دوباره عضله را مورد کشش قرار دهید. تعداد کشش را در هر نوبت ۳ الی ۵ بار انجام دهید.
