اوتیسم خفیف یک تشخیص دقیق در پزشکی نیست. اگرچه این یک اصطلاح رایج بین عموم و حتی در بین اعضای تیم درمان است که اغلب به جای اوتیسم سطح یک به کار می رود.
اوتیسم خفیف یا اوتیسم سطح یک، اغلب برای توصیف فردی در طیف اوتیسم که قادر به تکمیل تمام فعالیت های روزمره زندگی است، استفاده می شود. یعنی این کودکان، در مقایسه با دیگر کودکان اوتیسم مشکلات کمتری را نشان می دهند. به عبارت دیگر علائم اوتیسم در این کودکان به صورت ضعیف وجود دارد؛ پس می توانیم به آن اوتیسم ضعیف هم به صورت عمومی بگوییم.
اگر شما، شک دارید که کودکتان اوتیسم خفیف دارد، در اینجا علائم و ویژگی ها و نحوه تشخیص و درمان این کودکان را به طور کامل بررسی خواهیم کرد؛ تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.
اوتیسم خفیف چیست؟
اوتیسم به عنوان یک طیف اختلال شناخته می شود؛ زیرا علائم مختلفی در کودکان مبتلا دیده می شود. اوتیسم، معمولاً در اوایل دوران کودکی ظاهر می‌شود و می‌تواند بر مهارت‌های اجتماعی، ارتباطات، روابط و خودتنظیمی فرد تأثیر بگذارد.
به خاطر “شرایط طیفی اوتیسم“، افراد را متفاوت و در درجات مختلف تحت تاثیر قرار می دهد. افراد ممکن است علائم خفیف تا شدید را تجربه کنند که بر زندگی روزمره آنها تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، از شدید (غیر کلامی با رفتار پرخاشگرانه) تا نسبتاً خفیف (مشکلات در خواندن نشانه های اجتماعی مانند لحن صدا و زبان بدن).
فردی که در انتهای شدید طیف اوتیسم قرار دارد ممکن است چالش‌های رشدی و حسی قابل توجهی داشته باشد که به اندازه کافی شدید است که مانع فعالیت‌ها و روابط عادی شود.
در مقابل، اوتیسم خفیف، در انتهای خفیف طیف اوتیسم طبقه بندی می شود. زمانی که علائم نسبتاً خفیف هستند یا زمانی که فرد فقط چند علامت دارد، گفته می‌شود که فرد مبتلا به اوتیسم خفیف یا بسیار خفیف است. علائم در کودکان مبتلا به این نوع اوتیسم در حدود ۲ تا ۳ سالگی مشخص می شود، اولین بار زمانی مشخص می شود که کودک به نام خود توجهی نمی کند و تماس چشمی ضعیفی دارد.
اما اوتیسم خفیف به خودی خود یک اصطلاح تشخیص رسمی نیست. هیچ شکل خاصی از اوتیسم به نام اوتیسم خفیف وجود ندارد.
در سال ۲۰۱۵ با انتشار ورژن جدید کتابچه ی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM-5 )، معیارهای تشخیصی اوتیسم دستخوش تغییرات قابل توجهی شد که بر اساس آن اوتیسم بر اساس شدت و نیز نیازمند داشتن به سطحی از حمایت، به سه سطح تقسیم بندی شد.
- اوتیسم سطح یک: نیازمند حمایت حداقلی
- اوتیسم سطح دو: نیازمند حمایت قابل توجه
- اوتیسم سطح سه: نیازمند حمایت خیلی زیاد
اگر عملکرد کودکان اوتیسم را به صورت یک طیف در نظر بگیریم در یک سر این طیف کودکان اوتیسم سطج ۱ و در سمت دیگر اوتیسم سطح ۳ وجود دارند. اوتیسم سطح ۲ هم در میانه این طیف قرار می گیرد.
کودک دارای اوتیسم سطح یک را می توان معادل با اوتیسم خفیف در نظر گرفت که در مقایسه با دیگر کودکان اوتیسم، به حمایت کمتری نیاز دارند.
در DSM – 5 ، اوتیسم سطح ۱ ، جایگزین برچسب‌های آسپرگر، اوتیسم خفیف، و اوتیسم با عملکرد بالا شد.
علائم و ویژگی های اوتیسم خفیف:
به طور کلی، علائم اوتیسم در سال های ابتدائی آشکار می شود. با این حال، ممکن است این موارد در طیف اوتیسم برای افراد با علائم خفیف تر تا اواخر دوران کودکی شناسایی نشود. اوتیسم خفیف در کودکان زیر ۳ سال، به ویژه دختران، اغلب ناشناخته می ماند.
در ادامه در ابتدا علائم و نشانه هایی که درتمام کودکان اوتیسم وجود دارند؛ آورده شده و بعد به علائم اختصاصی اوتیسم خفیف می پردازیم.
علائم کلی که در همه افراد اوتیسم وجود دارند:
عنوان خفیف می تواند گمراه کننده باشد، زیرا حتی کسانی که علائم اوتیسم خفیف دارند، چالش های رشدی، ارتباطی و حسی مرتبط با این اختلال را خواهند داشت. همه افراد در طیف اوتیسم علائم زیر را تجربه خواهند کرد، اگرچه شدت آنها ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد:
مسائل ارتباطی:
یکی از نشانه هایی که در همه کودکان اوتیسم دیده می شود؛ مشکل در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی است. از جمله مشکل در درگیر شدن در بازی مشترک با دیگران، مشکل در شروع و حفظ مکالمه، مشکل در درک زبان بدن دیگران و نحوه استفاده از زبان بدن خود برای برقراری ارتباط، مشکل در حفظ تماس چشمی و سایر نشانه های صورت.
مسائل حسی:
یکی دیگر از نشانه هایی که در همه کودکان اوتیسم وجود دارد؛ مشکلات حسی است. یعنی یک کودک اوتیسم ممکن است، نسبت به تجربیات حسی (از جمله صدا، بو، طعم و لامسه) بیش از حد حساس باشد یا اینکه اصلاً به آنها پاسخ ندهد.
رفتارهای تکراری و گاهی وسواسی:
افراد مبتلا به اوتیسم اغلب رفتارهای تکراری یا علاقه محدود به چیزهای خاص دارند. یعنی به یک فعالیت یا موضوع خاص علاقه نشان می دهند. برای مثال بسیاری از کودکان اوتیستیک مجذوب قطار هستند. این شیفتگی معمولاً با آگاهی شدید از همه چیز مربوط به آن فعالیت یا علاقه همراه است. همچنین ممکن است رفتارهای خاصی را بارها و بارها تکرار کنند.
به طور کلی، یک فرد مبتلا به اوتیسم خفیف با تمام علائم بالا مشکلاتی را تجربه خواهد کرد. با این حال، ممکن است نسبت به سایر کودکان اوتیسم، در برخی از موارد بالا مشکلات کمتری را داشته باشد. به عنوان مثال، آنها ممکن است حساسیت کمتری نسبت به محرک های حسی داشته باشند و این علائم به صورت ضعیف در آن ها ظاهر شوند و عنوان “عملکرد بالا” را برای آنها به ارمغان بیاورند.
علائم اختصاصی اوتیسم خفیف:
اوتیسم خفیف در کودکان با علائم زیر قابل مشاهده است:
- بی میلی به درگیر شدن در تجربیات جدید
- دشواری در شروع تعاملات اجتماعی و ارائه پاسخ های غیر معمول یا ناموفق به درخواست های اجتماعی دیگران
- ممکن است کمتر به تعاملات اجتماعی علاقه مند به نظر برسد.
- ممکن است در هنگام مواجهه با مشکلات اجتماعی نیاز به حداقل حمایت داشته باشد.
- معمولاً می تواند با جملات کامل ارتباط برقرار کند و صحبت کند، اما در گفتگوهای رفت و برگشت با دیگران مشکل دارد.
- دوستیابی برای او سخت است اما ممکن است برای دوستیابی تلاش کند و دوست پیدا کند ولی در حفظ رابطه به مشکل برخورد می کند.
- آنها ممکن است تحت تأثیر یک موقعیت اجتماعی چنان تحت فشار قرار گیرند که تعطیل شوند.
- رفتارهای انعطاف ناپذیر
- مشکل در سازماندهی یا برنامه ریزی
- دشواری در سازگاری با محیط جدید
- مشکل در درک نشانه های اجتماعی
- در بیان خود مشکل دارند
- خنده های نامناسب
- مشکل در حفظ فاصله عاطفی
- عدم نشان دادن ترس در موقعیت های خطرناک
- کج خلقی
- افراد مبتلا به اوتیسم خفیف عموماً بسیار باهوش و نسبت به تغییرات غیرمنتظره بسیار حساس هستند.
سوالات متداول در مورد کودکان اوتیسم خفیف:
آیا کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف می توانند به مدرسه عادی بروند؟
یک کودک اوتیسم خفیف می تواند بدون این که مشکلاتش شناسایی شود به مدرسه عادی برود و حتی می تواند تحصیلات عالی داشته باشد. پیشنهاد می گردد در مورد مدرسه رفتن کودکان اوتیسم از لینک زیر استفاده بفرمائید.
آیا کودکان اوتیسم می توانند به مدرسه عادی بروند؟
آیا کودکان اوتیسم خفیف می توانند زندگی شاد و طبیعی داشته باشند؟
اینکه آیا یک فرد مبتلا به اوتیسم می تواند یک زندگی “طبیعی” داشته باشد به شرایط او بستگی دارد. افراد مبتلا به اوتیسم خفیف معمولاً می توانند مستقل زندگی کنند، تحصیل کنند، شغل داشته باشند و غیره. با این حال، این بدان معنا نیست که این امر با برخی چالش‌ها همراه نخواهد بود.
کودک مبتلا به اوتیسم سطح ۱ ممکن است جملات را کامل بفهمد و صحبت کند، اما در مکالمه پشت سر هم مشکل داشته باشد. کودکان مبتلا به ASD سطح ۱ برخی رفتارهای انعطاف ناپذیر را تجربه می کنند، مانند مشکل در سازماندهی و برنامه ریزی کردن.
هوش کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف چگونه است؟
کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف اغلب دارای هوش متوسط یا بالاتر هستند و می توانند به خوبی با دیگران ارتباط برقرار کنند. گفتار آنها عادی است و می توانند با گروهی از افراد گفتگو کنند.
علائم اوتیسم خفیف اغلب در حدود سن ۳ سالگی به بعد ظاهر می شود. این روی ضریب هوشی کودک تاثیری ندارد اما از جنبه رشد قابل توجه است. در برخی موارد، کودک همچنان علائم اوتیسم خفیف را نشان می دهد بدون اینکه هرگز توسط پزشک عمومی یا روانشناس تشخیص داده شود.
پیشنهاد مطالعه: هوش کودکان اوتیسم چگونه است؟
اوتیسم خفیف در بزرگسالی چگونه است؟
هر فرد بزرگسالی که مبتلا به اوتیسم خفیف است ممکن است از نظر رفتاری مشابه با دوستان یا همکاران خود باشد. این شخص ممکن است از نظر فکری بسیار باهوش باشد و بتواند در مورد طیف وسیعی از مسائل در سطح عمیقی بحث کند؛ اما در حضور دیگران بی دست و پا باشد و مهارت های اجتماعی ضعیفی داشته باشد.
آنها ممکن است الگوهای رفتاری عجیبی مانند حرکات تکراری داشته باشند یا سر و صدای وسایل روزمره را دوست نداشته باشند. آنها ممکن است اشیاء را در یک خط قرار دهند، مثلاً خودکارها را به صورت منظم بچینند. همکاران بزرگسال فرد اوتیسم ممکن است این رفتارها را عجیب و غریب یا غیرعادی بدانند.
رفتارهای اوتیسم خفیف، از فردی به فرد دیگر متفاوت است. بسیاری از این رفتارها به فرد و محیط اجتماعی او بستگی دارد.
آیا اوتیسم خفیف قابل درمان است؟
اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف برای انجام برخی کارهای خاص نیاز به کمک دارند، اما با گذشت زمان، ممکن است بتوانند در انجام بیشتر فعالیت های روزانه خود استقلال پیدا کنند. این استقلال به میزان تعهد و علاقه کودک بستگی دارد.
پیش آگهی اوتیسم خفیف با مداخله زودهنگام بهتر است. با مداخلات به موقع می توان به کودک کمک کرد تا زندگی راحتی داشته باشد. درمان اوتیسم خفیف باید توسط یک تیم مراقبت بهداشتی، شامل کاردرمانی، گفتاردرمانی، روانشناسی، تغذیه و … انجام گیرد.
علاوه بر این ها، آموزش های منزل توسط والدین نیز در روند رشد این کودکان بسیار مهم هستند. فرد مبتلا به اوتیسم خفیف می تواند با انجام تمرینات و آموزش ها در منزل به رشد بالایی دست یابد. پیشنهاد می گردد جهت آموزش فرزند خود از پکیج زیر استفاده کنید.
اگر علائم خفیف اوتیسم را در فرزندم می بینم چه باید بکنم؟
تشخیص دقیق و به موقع اوتیسم، برای درمان بهتر این کودکان می تواند بیشترین تأثیر را داشته باشد. بررسی نقاط عطف رشد کودک شما برای درک اینکه آیا کودک شما علائم تاخیر یا مشکلاتی را در زمینه خاصی از رشد خود نشان می دهد مهم است.
اولین قدم صحبت با یک متخصص پزشکی است. می توانید با یک کاردرمانگر کودکان، گفتاردرمانگر کودکان، متخصص مغز و اعصاب کودکان، روانپزشک کودک و روانشناس کودک، در مورد نگرانی هایتان صحبت کنید.
حتی پس از اینکه والدین یا مراقبان، علائم اولیه را مشاهده کردند؛ تشخیص اوتیسم خفیف، ممکن است به دلیل ترس از تشخیص اشتباه ماه ها تا سال ها طول بکشد. به همین دلیل، مداخلات مربوط به اوتیسم را می توان توسط تیم توانبخشی شروع کرد، تا موانع رشدی را برطرف کرد؛ حتی اگر تشخیص تایید نشود.
والدین عزیز، جهت تشخیص و درمان مشکلات کودک خود می توانید به صورت رایگان، مستقیما با کاردرمانگر کودکان آقای عباسیان با شماره تلفن ۰۹۳۶۲۰۷۵۸۵۶ داخل ایتا، واتساپ یا روبیکا در ارتباط باشد.
منابع:
